تيم ملي پس از اينکه شادمانه پس از فتح کوبا به هتل برگشتند و خبر رسيد برخلاف قول مسئولان هواپيمايي از ايران دنبال آن‌ها نيامده آب سردي به پيکر تيم ملي ريخته شد. شنيده مي‌شد زير لب مي گفتند اگر فوتباليست بوديم فلان مسئول و فلان چهره سياسي هم با هواپيما به استقبالمان مي‌آمدند. اما حالا هيچ کس ما را تحويل نمي گيرد.
البته مسئولان عدم همکاري برخي از کشورها را توجيه اعزام نشدن هواپيماي ويژه براي برگرداندن تيم ملي از هاوانا به تهران عنوان کردند. اما ورزشکاران که اين دلايل را نمي‌پذيرند و بازيکنان تيم ملي واليبال ايران بايد در کمتر از چهار روز ديگر در تهران و مقابل هزاران هوادار خود مقابل آلماني‌هاي مقتدر به ميدان بروند. پروازهاي طولاني از هاوانا به مسکو و معطلي در فرودگاه مسکو و پرواز چند ساعته تا تهران قطعا تيم ملي را خسته و بر رنج بازيکنان مي‌افزايد.
واليباليست هايي که از جان و دل براي سرافرازي پرچم ايران جنگيده اند حالا با دلخوري به کشور باز مي‌گردند. آن‌ها حاضر نيستند در اين باره مصاحبه کنند و حرفي بزنند اما در فضاي دوستانه و صميمي گلايه‌هاي خود را تکرار مي کنند. يکي از بازيکنان مي گفت:"يادمان نمي رود که پاداش صعود به ليگ جهاني را پس از 9 ماه به ما دادند اما بلافاصله بعد از هر موفقيت فوتبال دم فوتباليست ها را مي‌بينند."
هيچ کس شائبه اي در تقدير از قهرمانان فوتبال ندارد اما انصافا چرا مسئول اول ورزش کشور عنوان مي‌کند که موفقيت فوتبال در رسيدن به جام جهاني از همه‌ي افتخارات رشته هاي ورزشي ديگر مهمتر است. آيا به راستي اين اظهار نظرها کام ساير قهرمانان از جمله واليباليست ها را تلخ نمي کند؟
آيا معيار تشويق قهرمانان و نخبه هاي علمي ميزان تلاش آن‌هاست يا نوع و کلاس رشته ورزشي‌شان تعيين کننده است؟ سوالي که حالا براي کاروان ايران قبل از بازي با آلمان به دغدغه اي بزرگ تبديل شده است.
بازيکنان تيم ملي واليبال ايران آنقدر عزت نفس دارد که مانند خيلي ها پاداش خود را گدايي نکنند. آن ها خوب مي‌دانند که در کشور قلب هاي بسياري برايشان مي‌تپد. اما براستي مسئولان به فکر شاد کردن دل حماسه سازان هستند؟
تيم ملي فوتبال با يک گل به کره جنوبي سهميه جام جهاني را کسب کرد و پس از سال‌ها بار ديگر جهاني شد. بلافاصله مسئولان مختلف پيام هاي تبريک دادند. اما درخشش ملي پوشان واليبال در ليگ جهاني به جز پيام تبريک چند چهره سياسي بازتاب چنداني نداشت. يکي از واليباليست ها در اين باره گفت: "صعود فوتبال به جام جهاني مردم را شاد کرد وحتي خود ما هم خيلي خوشحال شديم اما اي کاش اين همه پيروزي‌هاي تيم ملي واليبال حداقل به اندازه آن يک گل ارزش داشت"
حالا کاروان پرافتخار واليبال ايران عازم کشور است. بازيکنان تيم ملي ساعت 23:30 دقيقه سه شنبه به تهران مي رسند. قطعا مردم به سهم خود استقبال جانانه اي از قهرمانان خود به عمل مي‌آورند اما بايد ديد مسئولان چه مي‌کنند.
پس از همه کم لطفي هايي که نسبت به افتخارآفرين‌هاي واليبال در سال هاي اخير شده است، انتظار مي رود حداقل به موفقيت هاي تيم ملي واليبال هم‌پاي صعود تيم ملي فوتبال پاداش اعطا شود. انتظار مي رود تا مسئولان نه در حرف بلکه در عمل ثابت کنندکه بين رشته هاي ورزشي مختلف تبعيض قائل نمي‌شوند. واليباليست ها تا اينجا وظيفه خود را انجام داده اند حالا بايد ديد مسئولاني که خود را در اين موفقيت ها سهيم مي دانند چگونه به تلاش ملي پوشان ارج مي گزارند. حالا زمان آن است که صاحب ورزش کشور و دولت از واليباليست ها دلجويي کنند و روحيه و انگيزه بازيکنان را براي بازي با آلمان و همچنين قهرماني در آسيا را بالا ببرند .
